Down Hill

Wat kan de wereld in een korte tijd snel veranderen. Op 11 maart dachten we in Nederland nog met z’n allen: “Wat een heisa, gelukkig bekijken we het met een nuchtere, Hollandse blik.”

Dat dacht ik ook en dus vertrek ik samen met mijn vrouw Ina en drie vrienden naar Bali voor vakantie. Heerlijk, zo net na de hectiek van carnaval en nog voordat het altijd drukke terras- en festivalseizoen begint.

We starten in het zuiden met genieten van wat Bali te bieden heeft. Nadat we goed en wel geacclimatiseerd en helaas ook [iets minder goed en wel] geskimd zijn, trekken we naar het mooie Ubud om als echte Nederlanders betaamd een fietsroute te doen. Een ‘down-hill’ route wel te verstaan.

Wat we dan nog niet weten, is dat naast die fietsroute, meerdere dingen snel ‘down-hill’ zullen gaan. Om te beginnen met het nieuws dat het virus toch serieuze vormen begint aan te nemen in Nederland, opgevolgd door het nieuws dat de horeca dicht moet. En om deze dag van slecht nieuws compleet te maken volgt daarop nog een telefoontje van mijn zoon Jessey met de boodschap: “Oma is opgenomen in het ziekenhuis.”

Pff, wat een ‘down-hill’ ervaring is dat. Mijn moeder is ruim in de tachtig en redelijk fragiel, dus halen we enigszins opgelucht adem als het geen corona blijkt te zijn, maar een ‘normale’ longaandoening, veroorzaakt door ouderdom. Met medicijnen op zak mag ze terug naar huis: uitzieken. Logisch dat ze dat thuis moet doen, dat is immers veiliger voor haarzelf en daarnaast is er weer een ziekenhuisbed vrij. En die zijn hard nodig op het moment.

Lastig voor mij, omdat mijn moeder vroeger altijd de steun en toeverlaat was voor mij in het bedrijf en nog steeds het anker is van de familie. Trots op mijn zoon, die zich als een waardige volwassen man opwerpt als rots in de branding voor zijn oma nu ik er niet ben. Niet veel later boeken we met gemengde gevoelens een eerdere vlucht naar huis. Onze drie vrienden maken de vakantie af in Villa Buddha, aangezien er geen plaats meer is op onze vlucht of een andere eerdere vlucht terug naar Nederland.

Als we vertrekken vanuit het mooie noordelijk gelegen Lovina krijgen we de eerste berichten mee over de ernst van de situatie in Nederland.

Afgelopen zondag landden we om 08.00 uur op Schiphol en onderweg naar huis proeven we de eerste tekenen van de werkelijkheid die plaatsgemaakt heeft voor surrealiteit. Niet het oude vertrouwde Nederland, maar een vernieuwd en veranderd thuisland treffen we aan. Een slagveld, en vooral voor de horeca een vreemde gewaarwording. Met dit heerlijke lentezonnetje in de lucht zou men eigenlijk bezig moeten zijn met het opbouwen van terrassen en zouden de enige problemen de personeelsplanning en de aanvulling van de voorraad moeten zijn. Bovendien zou mijn telefoon roodgloeiend moeten staan met klanten die mij verontschuldigend bellen met de vraag of ik snel na kan leveren. “Geen probleem, ‘At your service’ is ons motto”, zou mijn reactie dan zijn.

Niets is minder waar. Het is écht crisis en we hebben zelfs een relatie die in deze crisis zijn zaak is gestart. Het is allemaal onbeschrijfelijk en in zulke tijden leer je dat je bedrijf niet van elastiek is. Wel zullen we er in deze situatie alles aan doen om onze relaties te helpen waar nodig en vooral ook waar mogelijk. We gaan het in ieder geval samen doen, want samen kunnen we hieraan uit komen met z’n allen, dat weet ik zeker!

#dehorecaoverleeftalles 

Walther de Louw – WDLdrank.nl